Posiadanie zwierzęcia nakłada na jego właściciela obowiązek utrzymania go w zdrowiu i dobrej kondycji. Oprócz podawania pokarmu i utrzymania higieny zwierzęcia należy zapewnić mu odpowiednią opiekę medyczną. Należy regularnie zabezpieczać je przed pasożytami zewnętrznymi i wewnętrznymi oraz szczepić. Nie należy również zapominać o corocznym badaniu kontrolnym swojego pupila, podczas którego lekarz dokładnie zbada klinicznie zwierzę, w razie potrzeby zalecając badania dodatkowe (badanie krwi, moczu, badanie EKG, USG, RTG, endoskopie). Celem takich badań jest wczesne wykrycie ewentualnych chorób i zapobieganie im oraz edukacja właściciela o właściwym postępowaniu ze swoim podopiecznym w kolejnych etapach jego życia, profilaktyce i odpowiedniej dla niego diecie.

Częste wizyty kontrolne są konieczne
zwłaszcza u psów starzejących się, ponieważ pies jest zwierzęciem, które pierwotnie żyło w stadach i jego cechy psychiczne przystosowane są do życia w stadzie. Żyjąc w rodzinie ludzkiej traktuje ją jak sforę psów, w której doskonale potrafi znaleźć miejsce dla siebie. Gdy zaczyna mu coś dolegać, instynkt istoty stadnej podpowiada mu, że dolegliwościami nie należy się “chwalić” i “obnosić się” z nimi, bo stado nie lubi chorych i może go odpędzić… W tej sytuacji, dopóki pozwalają mu na to możliwości adaptacyjne jego organizmu, pies nie okazuje objawów choroby. Dlatego początkowo, szczególnie nowemu właścicielowi trudno rozpoznać chorobę pupila. Psa należy bacznie obserwować i jeśli coś zmienia się w jego wyglądzie lub zachowaniu, należy zwrócić się do lekarza weterynarii. Lepiej uczynić to dwa razy za dużo, niż jeden raz za mało! Tym bardziej że łatwiej leczy się choroby w stadium początkowym (ostrym lub podostrym) niż wtedy gdy przejdą w stan przewlekły. Gdy pies jest tak chory, że organizm jego nie może sobie poradzić i zawodzą u niego mechanizmy regulacyjne, mogą pojawić się objawy kliniczne, które pomogą rozpoznać lekarzowi większość chorób, a ponieważ pies nie potrafi mówić, właściciel musi zrelacjonować przebieg choroby u swojego zwierzaka.

Najlepiej jeśli chorego psa bada i leczy
zawsze ten sam lekarz weterynarii, gdyż lepiej go zna i łatwiej będzie mu postawić właściwą diagnozę. Dlatego nie powinno się zmieniać lekarza, jeśli mamy do niego zaufanie, ponieważ w odróżnieniu od specjalistów leczących ludzi, lekarze weterynarii prowadzą swoich pacjentów przez całe ich życie – od urodzenia, aż do śmierci. Najtrudniej leczyć psy “zwiedzające” wszystkie okoliczne lecznice, gdyż najczęściej zastosowano u nich już wszystkie możliwe “wynalazki medyczne”. Lekarz naszego pupila powinien stać się “lekarzem domowym”, co nie znaczy, że przychodzi do naszego domu. Lekarze weterynarii wolą przyjmować u siebie w gabinecie, w asyście fachowego pomocnika, z odpowiednim sprzętem i odpowiednim asortymentem leków (których w odpowiedniej ilości nie sposób ze sobą zabrać), gdzie psy są bardziej zdyscyplinowane i trochę onieśmielone, niż w dającym poczucie pewności otoczeniu własnego domu. Tak jak nasi lekarze “ludzcy” nie bardzo lubią, gdy sami stawiamy diagnozę i na własną rękę bierzemy leki, tak i lekarze weterynarii nie cenią sobie orzeczeń właściciela i aplikowania leków zwierzakowi, gdyż może okazać się to bardzo niebezpieczne (są leki dobrze tolerowane przez ludzi, które podane psu lub kotu, mogą wywołać ciężką chorobę, a nawet zgon). Lekarze weterynarii doceniają precyzyjne opisanie objawów choroby i okoliczności jej powstania – musimy mówić w imieniu psa!